Bohaterami filmu są mieszkańcy jednego podwórka znajdującego się na warszawskim Powiślu. „Wydaje się, że ludzie starzy mają mi więcej do powiedzenia niż młodzi” – tak o swoim filmie mówił Paweł Łoziński. Ta wydawałoby się błaha opowieść o zwyczajnym życiu rodzi uniwersalne refleksje o przemijaniu i śmierci. To sentymentalna podróż prezentująca życie u jego kresu.