Motywem przewodnim tego filmu, nakręconego w gimnazjum na przedmieściach jednego z japońskich miast, są ćwiczenia i treningi dziewczęcej drużyny koszykówki. Film składa się z sześciu dziesięciominutowych ujęć z nieruchomej kamery, której obiektyw obejmuje większą część sali gimnastycznej. Okrzyki zagrzewające do walki i ruchy ciała ustępują miejsca indywidualnym analizom. Razem tworzą subtelny i wielowarstwowy portret społeczny. Nie ma tu rozgrywek, bójek ani wściekłych trenerów, są jedynie ćwiczące dziewczęta. Obraz mówi nie tyle o rywalizacji, czy onieśmielaniu przeciwnika, co o swobodzie w ramach współpracy zespołowej. Nieśmiałości, w tym tej spowodowanej obecnością kamery, towarzyszy dziwne poczucie zadowolenia, które daje grupa.